miércoles, 2 de abril de 2008

Por los desiertos de Atacama y Bolivia

Kaixo lagunok:
Esperamos que lo hayáis pasado bien durante la Semana Santa. Nosotros nos encontramos ya en Bolivia, en concreto en la ciudad minera de Potosí.
Aunque nos costó mucho dejar Salta, por fin lo conseguimos y nos dirigimos en colectivo, por el paso de Jama a más de 4500 m de altura, hasta San Pedro de Atacama, en Chile. En este pintoresco pueblo, situado en un oasis del desierto de Atacama, realizamos varias excursiones para visitar los geiseres del Tatio, bañarnos en unas termas a más de 4000 m y visitar los Valles de la Muerte y la Luna. A estas altitudes el corazón late como un loco y cualquier esfuerzo obliga a detenerse para recuperar el aliento. Incluso dormir cuesta trabajo (dormimos a 4300 mtrs y a cada vuelta se salía el corazón). Así que hemos cambiado el mate por las hojas de coca.
Desde San Pedro de Atacama contratamos un recorrido de tres días en 4x4 para dirigirnos al salar de Uyuni, en Bolivia. La experiencia ha sido de las mejores de todo el viaje, tanto por los paisajes que hemos podido observar, como por la gente con la que hemos compartido muy buenos momentos. A lo largo de esos días hemos podido ver lagunas de variados colores, geiseres a 4800 m de altura, volcanes, formaciones rocosas muy curiosas, desiertos de todo tipo, pueblos perdidos en la inmensidad del altiplano, flamencos, llamas y el impresionante Salar de Uyuni, algo que no se puede describir con palabras...
Al llegar a Uyuni teníamos pensado descansar un día para planificar bien nuestro viaje por Bolivia, pero nos avisaron de que había una huelga de chóferes y que las carreteras estarían cortadas por los menos dos días. Así que sin pensarlo mucho tomamos un bus que nos llevó por la noche hasta Potosí; tardamos 6 horas por una carretera de ripio, para recorrer 215 kms.
El 1 de abril Potosí celebra el aniversario de su fundación y para conmemorar tal evento vino el presidente Evo Morales, al cual vimos desfilar por las calles con toda naturalidad, aunque se produjeron algunos disturbios entre partidarios de la autonomía para la región y los defensores del presidente.
Al día siguiente fuimos a visitar las minas del Cerro Rico que domina la ciudad con sus laderas cortadas por mil tajos y sus entrañas atravesadas por infinidad de galerías. Esta fue la mina de plata más importante del mundo y se sigue explotando desde el siglo XVI, aunque las condiciones son infrahumanas. Hicimos un recorrido subterráneo por galerías que nos obligaban a caminar agachados, bajamos a pozos por escaleras de madera y ofrecimos coca al Tío, que es la figura que representa al diablo, el protector de los mineros. Todo esto a más de 4000 m de altitud (Potosí está a 4100 m), casi sin aire y con mucho calor (menos mal que no tuvimos que trabajar). Para ayudar un poco a superar el esfuerzo mascábamos hojas de coca, único alimento de los mineros mientras están trabajando.
Bolivia es un país increíble, con paisajes únicos y gente que todavía conserva sus tradiciones, y además es rebarato (un menú por 70 céntimos), por lo que os lo recomendamos de todo corazón.
Agur eta laster arte.

9 comentarios:

Anónimo dijo...

Kaixo txapeldunak,


Kriston enbidia emoten deustazue, ikusten zabilzien leku zoragarriengaitik, mehategiak, arroilak, sumendiak, geiserrak, danerik dekozue kontinente izugarri horretan.

Pala bat hartuta zilarra hartu beharko zeunkie suvenirtzat, lagunei erakusteko, edo are hobeto koka orri batzuk ekarri guk be dastatu ahal izateko lagunen artean.

Zer moduzko jentea zabilzie ezagutzen, gehiago kontatu beharko zeunkie horren gainean, interesgarria da eta, oso.

Ea argazkiak jarri ahal dozuezan, eurak dira eta zuen ibilbidearen arima, gero etxera zatozienerako.

Eguraldiak hemen su etena sinatu dau ta ez dau euri langar gehiagorik egiten. Lanean hasi gara jo eta ke, ta ohiko bizimodura moldatzen gabiltza oporren ostean.

Tira, ondo ibili eta IZAN UNTSA.

BERTSU

Anónimo dijo...

Eneko me dice que a ver dónde están las bicis, que el viaje era en bici, nada de autobús, coche y otros medios de locomoción.

Pero bueno, estáis bien, eso es lo importante, se os ve disfrutar con la gente, el país, las costumbres.

Tenemos una lista de preguntas para la vuelta, qué es un geiser, cómo trabajan los mineros, (aparte de las mencionadas en otros comentarios y correos). Ya os podéis preparar la lección, que Eneko txikia os espera con inquietud (que no os pase nada!!!)

Por aquí lo más importante que ha sucedido es que ya está casi terminada la primera fase para arreglar el local que será el txoko de la cuadrilla. Quedan muchas cosas por definir, comprar, planificar, pero bueno, el tema va para adelante.

Supongo que tendremos que planificar una sesión de fotos con comentarios de los protagonistas, o algo parecido.

Bueno que es muy tarde, y empieza el momento del "vamos a la cama que hay que descansar, para que mañana podamos madrugar!!!"

Bueno chicos,ondo ibili eta laster arte.

musus!!!

Anónimo dijo...

Hola chicos!!!! hacia mucho q queria contactarme y por mil motivos no podia pero que sorpresa cuando leo quehan dejado las bicis???? es broma?? bueno pero me alegra mucho saber q estan bien y disfrutando la experiencia. Siempre los recuerdo con mucho cariño... Hasta la proxima

Carolina de Cordoba-Arg

Anónimo dijo...

Hola chicos!!!! hacia mucho q queria contactarme y por mil motivos no podia pero que sorpresa cuando leo quehan dejado las bicis???? es broma?? bueno pero me alegra mucho saber q estan bien y disfrutando la experiencia. Siempre los recuerdo con mucho cariño... Hasta la proxima

Carolina de Cordoba-Arg

Martín AA dijo...

Aupa bikote:

La verdad que da gusto ver las fotos de vuestra última entrega,
invitan a ir a cada rincón.. batek
daki noiz, baina jakin badakigu egingo dogula!

Udabarrian ba gagoz be, hametik ez da heldu, aste buru honetan Orreaga eta Donibane Garazitik ibili naz bizikletaz,guztora bai baiña ondiño eguraldi freskoa.

Por los puntos que tiene el Athleic
-43- tendríamos que estar ya en la playa, pero uno de los dos se ha vuelto loco.

Seguid disfrutando y compartiéndolo
con vuestros "bloggeros"...

Y como dicen en Afganistan al despedirse de los buenos amigos:

Que muchas flores aparezcan en vuestro camino

Agur bero bat.

Monika i Núria dijo...

Kaixo! Somos las chicas catalanas que conocisteis en VILLA TUNARI... Acabamos de entrar a husmear por vuestro blog, y por las fotos...son muy bonitas y nos han traido muy buenos recuerdos de nuestro paso por algunos de los lugares. Fue un placer conoceros, esperamos veros por La Paz...?!!!

Núria i Monika

Anónimo dijo...

Hello. This post is likeable, and your blog is very interesting, congratulations :-). I will add in my blogroll =). If possible gives a last there on my blog, it is about the Aluguel de Computadores, I hope you enjoy. The address is http://aluguel-de-computadores.blogspot.com. A hug.

Anónimo dijo...

"Txiriflittanzfos kontristilifus
firk akdnf lam oakmed adkualirk
sñ orhvekoiakrehjt urioapaofje
çonr lidur añaidjr añidf eoaier.
sobre todo si llueve".

Este antiquísimo dicho boliviano que me acabo de inventar no tiene sentido ni explicación alguna.

A pesar de todo no podía dejar de transmitirlo teniendo en cuenta la pasada de fotos que acabo ver en el blog, sobre todo las de la mina y la salina de no me acuerdo dónde (sigo con mis problemas de riego) y las de..., bueno! todas en general!

En cualquier caso parece que el sufrimiento de las bicis ha dado paso a un periodo más de turismo y disfrute, que bajo mi punto de vista y en contra de algunas otras opiniones, os habéis ganado con creces.

Aunque no escribo desde hace tiempo sigo sacando un rato de vez en cuando para leer el blog y ver las fotos que colgáis y creo que ésta última hornada es la mejor que he visto hasta la fecha.

Cambiando de tercio, por aquí empezamos ya a estar impacientes de que nos podías contar todo lo que estáis viviendo en vivo y en directo, así que id reservando algunos días para el visionado de fotos con explicación ilustrativa de las mismas.

En cuanto a nuestra vida diaria, semanal y mensual, se puede resumir en tres palabras, pero no se me ocurre cuáles. Vamos! lo de siempre!

Espero que las próximas noticias que tengamos vuestras sean tan agradables y atractivas como las últimas y con esta envidia malsana que me corroe, os envio un afectuoso saludito hasta la próxima ocasión que confío será lo más pronto posible.

Pdt. fei hñairjho eirjla flijñasdritj mehija, hace un frio del carajo.

Agur.

Manu dijo...

Que suerte Eneko y Joseba lo que estáis viviendo.

Me encantan vuestros comentarios, fotos y experiencias.

Desearos buen viaje y ánimo.

¡Aupiii!

Manuel