
Kaixo lagunok:
Hemen berriro zuekin eta Aberri Eguna pasa ondoren Gora Euskadi esan behar da, nahiz eta betiko arazoak jarraitu.
En este espacio de tiempo que hemos estado sin escribir hemos aprovechado para descansar y conocer parte de las provincias de Salta y Jujuy.
En el sur de Salta hemos estado en Cafallate, donde realizamos un recorrido en bici para visitar la impresionante Quebrada de las Conchas, algo que os recomendamos muy mucho, como dicen por acá. También visitamos las ruinas del pueblo de Quilmes y algunas bodegas, en las que degustamos los buenos caldos de esta tierra. Otro día fuimos a Cachi, un pueblito tranquilo y con aire colonial, que forma parte de la ruta de los Valles Calchaquíes.
Hacia el norte visitamos el curioso pueblo de Iruya, rodeado de imponentes precipios, al que se llega despues de superar un puerto de 4000 m y por una carretera de ripio que parece que cuelga en el vacío. Como dato os diremos que el autobus tarda unas 4 horas en recorrer los 60 kms. que separan Humahuaca de Iruya.
En la Quebrada de Humahuaca hicimos otro pequeño recorrido en bicicleta desde Tilcara para visitar la Paleta del Pintor, en Maimara, y el Cerro de los Siete Colores, en Purmamarca, lugares en los que la erosión ha decorado las montañas con vivos colores. En estas zonas, situadas por encima de los 2000 m, se nota los efectos de la altura, porque cuesta mas pedalear y el corazón late de manera acelerada.
De todas formas, resulta un tanto complicado moverse en colectivo con las bicicletas. En ocasiones porque cobran lo que quieren, por "exceso de equipaje", y otras veces porque solo dejan llevar las bicis si hay sitio, lo cual se complica porque la gente del lugar viaja con bastantes bultos, a lo que hay que sumar la cantidad de mochileros que se mueve por esta zona y el limitado espacio de las bodegas de muchos buses... Debido a esto en Purmamarca nos quedamos en tierra y tuvimos que volver en bici a Tilcara.
El resto del tiempo lo hemos pasado en Salta, donde hemos conocido a gente muy interesante. Tambien hemos aprovechado para ir al dentista, porque aqui es rebarato (un empaste 10 euros). Joseba fue al hospital porque llevaba varias semanas con una persistente mucosidad que desbordaba la capacidad de sus fosas nasales; al final resultó ser sinusitis, aunque ya está mejor. Por otra parte, a pesar del tiempo transcurrido los músculos se siguen quejando y cuesta recuperarse del esfuerzo realizado; también es verdad que es más fácil acostumbrarse a no hacer nada, que a trabajar...
Así que con todo este tiempo que hemos permanecido por la zona de Salta y las diferentes experiencias que hemos ido acumulando hemos decidido, después de mucho meditar, dar un giro a nuestro viaje y enviar las bicicletas a casa, para continuar en transporte público. De esta manera podremos visitar más lugares, ya que el tiempo va pasando y en bicicleta se avanza despacio, sobre todo teniendo en cuenta la orografía tan extrema de Bolivia y Perú, y sus complicadas carreteras. También nos dijeron otros cicloturistas que Perú no era muy seguro para andar en bicleta. A veces las noticias son contradictorias, depende de quién las cuente, y más alarmantes de lo que es la realidad, pero valorando todo hemos tomado esta decisión que esperemos que a los amantes de la bici no les cause gran decepción. Es mejor seguir disfrutando con pasión del deporte de las dos ruedas, que acabar requemado...
Nuestra siguiente meta es San Pedro de Atacama, en el norte de Chile, desde donde pasaremos a Bolivia. Esperamos que esta segunda parte de nuestro viaje os siga resultando igual de interesante y nos sigáis apoyando como hasta ahora...
Para que veáis que hacemos caso de vuestras quejas, hemos incluido más fotos con elemento humano en: http://www.bizikletazbizi.multiply.com/
Os volvemos a recordar nuestro correo por si os animáis con noticias "más" personales.
Agur eta laster arte...
4 comentarios:
Joer Txabales, nos habéis despistado a todos/as. Aquí estamos comentando que si irán por Brasil, por Perú, Bolivia... pero ¡no sin bicicleta!
Qué os voy a decir... que habéis hecho de puta madre. De esta forma podréis ver mucho más en el mismo tiempo, y al parecer con un poco más de seguridad.
Como aparece en el reportaje fotográfico, parece que por fin hay menos paisajes naturales(aunque todos acojonantes)y más paisajes humanos; es decir, ciudades, gente con la que hablar, tomar unas copas, etc.?? (oyes, que alguna chica aparece varias veces eh?)
Por todo ello, y gracias al dentista, médico de los mocos y tal y tal estáis de nuevo preparados para una nueva (o por lo menos diferente) aventura.
¡Totus Tutus! (o como se diga)
... y como decía aquel (y no me refiero a Gorka)
"La naturaleza nos depara mundos nuevos y descubrimientos infinitos, y entre ellos, la solución del misterio por antonomasia: el sentido de la vida humana"
(tomado de la revista Integral que he leído a media mañana en un sitio privado de la oficina)
Aupa Joseba ta Eneko:
Siempre he tenido claro que los retos y desafíos son para Sebastián Alvaro y sus chicos de "Al filo de lo imposible", para el resto de mortales, viajar, sea como sea, tiene que ser disfrutar y estar siempre dispuesto a cambios sobre la marcha... Ya sabeis que soy cicloviajero irredento, pero estoy seguro de que habeis acertado, y conocer Perú y Bolivia en "transportes públicos" y a pata es una decisión
perfecta, y así quizás cuando volvais por estos lares, seguro que os tienta dar 4 pedaladas.
Seguid disfrutando y un fuerte abrazo!
Martín.
Kaixo txapeldunak,
Oraingoan gehiago gustatu izan jataz zuek bihaldutako argazkiak, gero eta "neska" gehiago agertzen dira irudietan.
Ondo baino hobeto irizten deutset txirrindulak itxi eta garraio publikoan ibilteari. Nekagarria izan behar dau 8 orduz txirrindulaz ibili eta 40 km besterik ez dozuezela egin ikusteak.
Zer moduz prozezioan?? zer zan garagardoaren Birjinaren prozezioa ala San Kalimotxoarena??Irudi polita benetan, jente guzti hori alkohola gurtzen!!Beharbada bataio bat izango zan, kar, kar.
Esanda dekotset Josebari ezin dala eperdia agirian dekozula lorik egin, gero konstipatu, hotzitu eta domistikunka hasten dala norbera. Sendabiderik onena lagun urkoaren berotasuna, badakizu Eneko, orain zure txanda da, biok batera saku berean, izerdi apur bat eta epel-epelean osatu arte.
Hametik barri handirik ez, Aste Santua bukatu da, zorionez, kriston txaparradeak bota izan ditu, eta ia ia etxetik urten ezinik ibili gara.
Lekeition egon ginan, turista bezala egun batez. Bestean, Fon eta Bea bisitatzera joan ginan Kantabriara ta bide batez txokolatea pikatosteekaz jan genduzan (Virginiaren ideia). Bea haurdun dago ta laister beste Fon txiki bat izango dogu gure artean.
Tira, bihaldu egizuez mota horretako argazkiak, aurpegia eta begiak alaitzeko.
Ondo ibili eta IZAN UNTSA.
BERTSU
Bieeeen!
Ya vale de trabajar los glúteos, aductores, gemelos y de más músculos de las piernas. Al menos de castigarlos como si algo hubiesen hecho.
No sé si a partir de ahora ireis en autobús, en tren, en barco o en avioneta. Pero creo que cualquiera de los medios de transporte que escogais sirve para que podaís llevar con vosotros a todos los que os acompañan de muy diferentes y variadas maneras y por supuesto desde muy distintos sitios a medida que el tiempo y vuestras aventuras continúen avanzando. De cualquier otra cosa podeis iros deshaciendo por el camino si las circunstancias os lo aconsejan, pero no os dejeis caer a ninguna de las personas que vais conociendo, ni a las que ya conocíais (por supuesto), porque todas ellas os apoyan en estas y sucesivas decisiones que vuestro bienhacer y bienpensar os impulsen a tomar.
Y para que no se os olvide, ahí os va esta frase que he ido convirtiendo en nuestro (el vuestro y el mío) "ley motif":
Que los viejos recuerdos y los nuevos que vais cargando en las alforjas os limpien los pulmones, os aviven la sangre, os sacudan el otoño y os renueven la piel.
Musos musus y un enorme abrazo.
Publicar un comentario