lunes, 11 de febrero de 2008

Puerto Nataletik maitazunez


Kaixo internautas e internautos:



Aquí estamos en una nueva entrega de nuestras aventuras y desventuras, cual Quijote y Sancho Panza (aunque "panza" no queda mucha), cabalgando sobre nuestras monturas, en busca de nuevos retos y quimeras, y con la sana intención de desfacer entuertos y socorrer a lozanas mujeres que requieran de nuestra humilde ayuda.


Dicho esto, pasamos a relataros lo que nos aconteció al salir de El Calafate, desde donde partimos por asfalto con nuestro nuevo amigo José Luis. A pesar de que el viento nos tenía que favorecer, el día estaba nublado, por lo que el poco viento que había era casi en contra. Después de superar un puerto de 10 km y de recorrer unos 95 km de pampa en la que no había nada, más que ovejas y algún guanaco, decidimos acampar junto a un puesto de Vialidad (los encargados de las carreteras), pero no fuimos muy bien recibidos por un señor un poco fuera de sus casillas y tuvimos que poner las carpas junto a una caseta abandonada. Por cierto, que José Luis también lleva una Coleman como nosotros, así que parecíamos un equipo; sobre esta tienda tenemos mucho que decirle al señor o señora Coleman, de cuya madre y padre nos acordamos casi todos los días, cuando nos levantamos empapados por nuestra propia transpiración...


Al día siguiente tomamos un atajo de ripio por el que nos ahorrábamos unos 80 km a Cerro Castillo, pero estaba en un estado lamentable, con mucha piedra y arena suelta. Además el viento empezó a soplar con una fuerza increíble y costaba mucho avanzar. Llegamos a duras penas a un puesto de carabineros en medio de la nada, aunque deberíamos decir de carabinero, porque sólo había un policía. Allí nos abastecimos de agua. Por si fuera poco, con el viento, José Luis se lesionó en la rodilla, así que decidimos hacer dedo para que le llevaran a Cerro Castillo. Nos pusimos a la tarea, pero casi no pasaban coches. Por fin, una familia de israelíes, con el coche a tope, tuvo la gentileza de llevarle (es increíble la cantidad de israelíes que hay por Sudamérica, normalmente son jóvenes que tras acabar su largo servicio militar vienen a estas zonas, sobre todo a realizar actividades relacionadas con la naturaleza).


Nosotros, como vascos burugogorras, tratamos de enfrentarnos a las fuerzas de Eolo, pero nos dimos de morros contra un muro de viento, como quijotes contra molinos. Casi sin poder mantener estable la bicicleta, a cinco kms tuvimos que ceder. Nos sentamos a esperar que amainara, pero una vez que el viento empieza, por la tarde lo único que hace es empeorar (luego nos enteramos que había habido rachas de 130 km/h). Incluso intentamos avanzar empujando la bicicleta, pero era inútil. Estuvimos tirados en medio de la nada durante unas cinco horas y no pasaban casi coches. Al final, la suerte nos volvió a sonreir y nos paró un autobús que iba vacío. Nos acercó a la frontera, desde donde debíamos recorrer unos ocho kms en contra del viento y ya era tarde. Pero otra vez, el azar fue nuestro aliado, y el administrador de una estancia ganadera nos invitó a pasar allí la noche, con cena y desayuno incluidos. Como dato diremos, que los gauchos cenaron dos platos y nosotros tres, todos ellos surtidos de abundante carne, así que ya sabéis, si invitáis a cenar a un ciclista preparad la cartera...


Después de pasar la frontera, llegamos a Villa Cerro Castillo, de nuevo en Chile, donde nos reencontramos con José Luis. El decidió ir a las Torres del Payne ese día en autobús y después marchar a Puerto Natales, así que nos despedimos.


Al día siguiente fuimos al parque de las Torres del Payne y, qué decir de esa maravilla natural, INCREÍBLE!!! Estuvimos dos días de trekking, con marchas de unas 7 horas, en las cuáles nos acercamos a la base de las torres y al glaciar Grey. Hablando de glaciares, un consejo, no invirtáis en ellos; están todos retrocediendo a un ritmo alarmante...


Todo lo que se haga dentro del parque es muy caro. Además las tiendas están poco abastecidas y en 100 km no encontramos ni pasta ni arroz. Como dato os diremos que dos manzanas costaban mil pesos, más de euro y medio.


De ahí, por una carretera de ripio, recién estrenada, pero que casi nadie usa por su mal estado, nos plantamos en dos días en Puerto Natales. Otro consejo: a los chilenos hay que preguntar a más de uno y con lo que te dicen hacer lo que te diga tu instinto, porque no dan una. Nos dijeron que era llano, pero con muchas curvas, y resultó ser una sucesión de puertos y cuestas interminables...


Ya nos queda menos (bueno, unos 700 km hasta Ushuaia) para acabar la primera parte de nuestro viaje. Admitimos sugerencias, sobre qué hacer o dónde ir la segunda... Luego ya sabéis que haremos lo que nos de la gana, po... Así que escribid letxes, que nos hace ilusión saber también de vosotras/os y, para las tímidas y tímidos, que también los hay, no valen excusas, porque tenéis nuestro correo: enekotajoseba@yahoo.es





Un besote desde los últimos confines del Cono Sur Americano. Laster arte...

6 comentarios:

Anónimo dijo...

Kaixo Txapeldunak,

Gaur erretolika barik harrapatu nauzue,roilo gitxi. Baina bai esango deutsuet itzelezko parajeetan zagozeela ta mereziko leukela horra joan eta hiru-lau egun zuekaz emotea naturaz disfrutatzeko.
Hemen ihauteriak bukatu dira, ta datorren urterako itxaron beharko dogu munduan zehar ezagunak diran Sondikako ihauteriaz gozatzeko. Zuen falta somatu dogu, batez be guanakoz mozorrotu ahal zineen guri enbidia apur bat emotearren.
Zer moduz Eneko, kantatu ahal izan dozu nahi dozun beste? ala koro baten faltan zagoz?
Tira txantxak alboratuta, ondo izatea espero dot eta ea indarra dozuen Ushuaiaraino heltzeko bultzakada batez.

Ondo ibili, indarra izan dagizuela eta IZAN UNTSA. BERTSU

Martín AA dijo...

Tandem bicicletero:

Dicen que el "genio" es el infinito arte de trabajar con paciencia, seguro que el lo dijo pedaleó por la Patagonia, que es el infinito arte de pedalear con paciencia; no importa la fuerza, no importa el tiempo,lo que es seguro es que siempre tendrás 100 kms. más por delante y el viento siempre te joderá, aunque te des media vuelta;es una de las grandes paradojas sin resolver.

Es increible lo que haceis entre anotación y anotación, sobre todo si lo comparas con lo que hacemos por aquí (vease Athletic).Llevo 2 meses sin pedalear, uno batallando con la gripe, y este próximo sábado saldré a demostar mi "genio"
pero dosificando, que tengo menos fondo que un bote de Nivea.
Sugerencias??? Mucho viento no? Si
volveis por la Patagonia Atlántica
se os va quedar el pelo como a esos árboles de las costas, yo le daría una oportunidad al Norte y agarraría un bus como alternativa;
llevais casi la mitad de vuestro viaje y el tiempo vuela. Por definición, todo lo que tiene fin es breve.

Gracias por las fotos, todo se hace más fácil. Qué gozada la luz de los días que estuvisteis por las Torres del Paine.

Como dijo aquel famoso:

A pedalear que es gerundio!

Buen camino a Ushuaia!

Agur bero bat!

Anónimo dijo...

Así me gusta, buen humor que no falte, y tampoco las buenas fotos. Bueno parece que todo va sobre ruedas (nunca mejor dicho) y que el final de vuestra primera gran etapa se perfila cercano. Cada vez que entro en el blog espero dar un pequeño empujón a vuestras bicicletas para que lleguéis a buen puerto, pero veo que de eso se encarga el dichoso viento, incluso, a veces en vuestra contra.

Por si no os habéis enterado todavía, ayer le dimos un repaso al Athletico de Madrid, con un sobresaliente para Javi Martínez (currante como siempre), nos regaló una carrera de 70 metros para acabar pasándole a Markel Susaeta (este chico promete)y marcar un golazo. En fín, para recordar, esperemos disfrutar algún partido más así antes de que acabe la temporada. Ya veremos.

Bueno, me espera una larga semana en el curro, no tan fascinante y prometedora como la vuestra, aunque seguro que llena de sorpresas, pero sobreviviré.

Sed buenos chicos.

Un beso muy fuerte desde Trápaga

Anónimo dijo...

IZAN ZAITEZ EUSKARAREN KIMU!
WWW.BERBALAGUN.BLOGSPOT.COM

Anónimo dijo...

Kaixo,

Bai ederrak ikusten zabilzien tokiak. Miresgarriak benetan. Suposatzen dotenez ez dozue astirik izan zuen komentarioak egiteko.

Atzo, tve-2an Patagonian zuek komentatutako Endesak egingo dauen urtegiari buruz berba egiten aritu ziren, tamalgarria benetan. Hala eta guzti, eraikuntza erraldoi horren kontrako ekimenak zabalak eta jendetsuak izaten ari dira. Beraz, badago itxaropenerako argi izpi bat.

Tira, ondo ibli eta IZAN UNTSA

Bertsu

Anónimo dijo...

Aspaldiko !!! Irudiak ikusita seguro egongelako sofara bueltatzeko irrikitan zaudetela. Ederto!!! Horrela nire lekua beteko duzue eta ni paraje horietara pasatuko naiz. Hori bai, bizikletak ere ekarri ahal dituzue,nik mugitzeko hain nekagarria ez den beste modu bat tpoko dut.
Irudiak bai zoragarriak. Gogora etorri zait handik igarotako oporraldia eta berriro hango leku baketsuak dastatzeko gogoa etorri zait. Aukera egongo da.
Usuhaian, azkenean lehendabiziko helmuga. Hangoa nahiko jende berezia da, Argentina leku guztietatik ailegatuta, denak bere ingurutik at eta bizitzaz gozatzeko gogoz. Badakizue, gozatzera. Pura Vida.