Hola gurises (niños)
Al final decidimos atravesar Uruguay de este a oeste. Acabamos de llegar a Melo después de duras jornadas de pedaleo contra el viento y fuertes desniveles.
De Chuy fuimos hacia Lascano por una zona bastante llana y repleta de palmeras, parecía el sudeste asiático. Después de movilizar a medio pueblo y sacarnos una foto para el diario local, la junta municipal nos alojó en los vestuarios del club de futbol. Un niño nos dijo que de mayor quería ser como nosotros y ya le han ingresado en el psiquiátrico. La música de un boliche no nos dejó casi dormir; por la mañana, nos enteramos de que era un lugar de mujeres de vida alegre; eso sí que es ritmo.
De allí recorrimos unos 80 km hasta Treinta y Tres. Los últimos 30 con un fuerte viento contrario. Nos dirigimos donde los bomberos y hacertamos de pleno. Se volcaron completamente en ayudarnos, interesándose por nuestro viaje y nuestro país. Además se pusieron en contacto con los bomberos de Melo y Tacuarembó para que nos acogiesen, incluso, llamaron a la televisión local y nos hicieron una entrevista antes de salir. También aprendimos mucho de su trabajo y nos contaron sus duras condiciones laborales. Así que muchachos/as no os quejéis; cuándo os agobie vuestro trabajo, acordaos de que hay gente que lo pasa mal y.... sigue sonriendo y luchando día a día.
Y al final... llegó la etapa de montaña, 115 km hasta el siguiente pueblo y entre medio "la nada". Cientos, qué decimos... miles de subidas y bajadas, en las que, incluso, había que seguir pedaleando por el p. viento. Y, para colmo, un perro nos acompañó durante casi 10 km. Cada vez que pasaba un camión temíamos oir el fatal desenlace, pero ahí seguía el jodido, hasta que se cansó... Imaginaos nuestro fuerte ritmo, que no conseguíamos descolgarlo.
Cuando ya pensábamos que dormiríamos sobre nuestras "chivas", nos armamos de valor y pedimos asilo en la estancia ganadera "Don Juan". Sin muchas palabras, los gauchos nos acogieron y nos dejaron dormir en un almacén e, incluso, nos dieron asado y pasta, pero justo habíamos acabado de cenar y no quedamos como buenos vascos comilones.
A las cinco de la mañana ya estaban traginando y nosotros medio muertos en nuestros "sobres" (sacos). Con calma, desayuno, matecito y vuelta a la carretera: 40 km hasta Melo.
Nada más entrar en esta ciudad un coche de la radio local nos ha adelantado y nos ha hecho una entrevista en directo, parados, claro. Nuestra fama nos precede.
Otra vez nos han alojado amablemente los bomberos. Comida, siestita y... a visitaros.
Mañana descanso, porque tenemos ya más de 700 km en las piernas y posaderas (según dicen por aquí, Melo es la capital gay de Uruguay, pero a nosotros nos han respetado).
Más fotos en www.bizikletazbizi.multiply.com
Chao, como dicen ellos...
9 comentarios:
¿Pero qué es eso de dormir con los bomberos? ¡Haberlo dicho antes y me hubiera apuntado yo misma "al paseíto"!
Con el tema del perro no hay adivinanza que valga...Joseba ¿no será el mismo de Estambul?
En cuanto a que Melo es la capital gay y os han respetado...sí claro, acabais de llegar ¡esperad a que caiga la noche!
Besos.
P.D. Me ha encantado coincidir en el tiempo con vosotros mientras escribía un mensaje para la crónica anterior. Más besos.
aupa campeones!!!!.Ya vemos que os habeis buscado una buena ruta de cuarteles de bomberos.¡que salaos!.Ademas creemos que necesitais urgentemente un manager que os lleve los asuntos con la prensa,que si no os vais a despistar del objetivo que llevavais y acabareis de contertulios de cualquier programa de la pampa uruguaya.
saludos para los dos y en especial para Eneko de "ma" y tu pareja de habitacion salmantina.
jo ta ke.
os escribimos desde el curro de "ma".Agur
Ay, mis gurises!
¡Qué ilusión cuando pincho "Favoritos" + "Bizikletaz Bizi" y veo una nueva crónica de Sandokan y nuestro amigo "el laxo"!
Y qué majos ellos, cómo hacen amigos allí donde van. Los de la San Miguel no se han enterado de vuestra hazaña, pero de la que se enteren os van a denunciar por plagio. Joder, que lo de "dónde va triunfa" se les ocurrió a ellos!!. Y aizue!, ahora que teneis un ratito, id pensando como reorganizais vuestros hogares, pq. a este paso, tendreis que destinar una habitación para hemeroteca e incluso mediateca, de tema: "Un año en bicicleta, echándole mucha jeta".
Bueno, ahora que ya os he puesto un poco verde clarito, (como dijo un día no se quién, sin acritud, por supuesto), voy a plantear una adivinanza a los fieles seguidores de este programa: Uno de los dos "se arma de valor" (como dicen ellos), vamos le echa un poco mas cara (que por cierto me parece muy requetebién) que el otro, adivinad cual!!.
Bueno guapísimos, que las fotos me encantan y que de momento os manteneis todavía estupendos (a ver hasta cuando) y que es genial podernos comunicar y que la gente pregunta por vosotros y que nos acordamos mucho muchos y que todo siga igual de bien o mejor y que me tengo que poner a trabajar que ya está bien y que mas besos por mi parte y por la de todos mis compañeros, pero por la mía primero
Agures!!! Laster arte!!!
¡Alegrón meterme en vuestro blog y poder leer de nuevo vuestras venturas y desventuras!
¡Esto está al rojo vivo¡ ¡Váis a ser protas del próximo reality con mas éxito de la televisión del mundo mundial!
Eso de acortar de este a oeste me parece mas propio de Joseba que de Eneko. Me da que por Eneko hubiérais seguido la línea del mapa germánicamente.
Estamos todos muy agradecidos a los bomberos, juntas municipales, gauchos, periodistas y demás gente que ciuda de vosotros.
A ver si Roge os hace una entrevista en directo algún domingo para oir vuestras melodiosas voces.
Nunca se sabe donde está el destino de cada uno. ¡Quizá el vuestro se encuentre en Melo!
Muchos besos.
Da gusto ver que hay gente que cumple sus sueños, algunos solo los roncan. En Primavera cuando quedamos para charlar sobre La Patagonia, parecía que hablabamos de un viaje a las estrellas...
De todas formas no se con tanto boliche,gauchos, mangueras y paradinha en Melo, si al final alguno las verá (Batek daki). Ya sabeis, hay que ir siempre abierto de mente,ojo he dicho de "mente"
Cómo responden las bicis tras 700
kms? Radios, cambios,frenos, mochilas con lluvia... No pregunto si llevais ya algún pinchazo, ya sabeis qué se entiende por pinchazo en esos latitudes (por lo menos en Chile)y veo por los comentarios,que teneis una pléyade de admiradoras, que podrían ponerse nerviosas.
Gure bidaietan Patagoniatik bizikletaz, oso ondo hartu gintuzten herriko maisuek, bai Argentinan bai Txilen. Merezi du.
Zelan moldatzen zarie pentsauta
zeneukaten aurrekontuagaz.Uste izan gura dot hemen baino merkeagoa izango dala.
Prisa barik baina beti ari.
Agur bero bar.
Martin.
Estoy tan impresionada por vuestros relatos que, sinceramente, cualquier cosa que pasa por aquí parece que no tiene ninguna relavancia si lo comparo con avistamientos de ballenas, amaneceres impresionantes, entrevistas para la prensa, bueno, quizás no me da mucha envidia los alojamientos de cinco estrellas que nos mostráis pero, al fin y al cabo todo tiene su encanto si se sabe disfrutar de ello.
Creo que vosotros estáis aprovechando bien esta oportunidad de hacer una auténtica aventura. ¿Qué tal esos culos? Uy, perdón, esas posaderas?
Eneko "chati" aféitate para las fotos que tengo unas cuantas compañeras de trabajo enganchadas al blog y hay que lucirse.
Bueno, que os veo estupendos, seguid así!!!
Kaixo Lagunok!!! Ez dakizue zenbat pozten nauen zure ibilaldia ondo baino hobeto doala ikusteak, hemendik aurrera nire maisuak izango zarete, are gehiago, nire moduko "bidai" bat egingo dut zuengandik hurbilago sentitzeko. Aurrera Boliek!!!
Estoy descojonado, ahora estoy de "caminante" y creo que mi sufrimiento es mucho mayor. Vuestras satisfacciones y adaptación esta tan buena que parece que en lugar de una sufrida aventura se trata de la acogida a un sequito de la realeza de algún pais perdido, es más a este paso os coronan.
Me alegra ver que sois tan bien acogidos, sobre todo en esta primera parte, eso os tiene que tener unos palmos por encima del suelo. Esta bien, muy bien, seguir así y a despegar que es lo vuestro.
Es bonito que por ahi valoren lo que estais haciendo. Por aquí sabeis que más que valorar lo admiramos. Vivir, vivir mucho y vivir bien. Lo vuestro si que es Pura Vida.
Muy bien Eneko, soy Joseba (el de la moto) y espero que os lo sigáis pasando muy bien.
Qe asen como estan los Saluda Solnia Roberto y todos sus amigos de bomberos de Uruguay espero que anden vin Eneka Contame Como te a salido Joseba se a tomado al gun bus mas amigos dale que ya estan serca fuersa y no se olbiden de los los amigos de uruguay mos estamos comunicando cx4vu@ahoo.com.ar,o por cx4vu.blogspot.com un saludo a todos portesen bien
Publicar un comentario