sábado, 22 de septiembre de 2007

Pedaleando que es gerundio del verbo sufrir

Avistadas nuestras primeras ballenas!!!
Después de salir de casa de Cristina y Pío, a los cuales volvemos a agradecer sus cuidados, dejamos atrás Punta del Este y, con ella, los últimos vestigios de civilización. En los primeros kilómetros, casualidades del destino, nos encontramos con dos cicloviajeros: Joaquim (catalán) y un amigo brasileiro (de cuyo nombre no nos acordamos, lo sentimos). Joaquim lleva ocho meses recorriendo Brasil, desde Manaos, y nosotros somos los primeros ciclistas con los que se encuentra.
Llegamos a Jose Ignacio (nombre que recibía uno de nosotros dos de pequeño, adivinad cuál...). Allí abandonamos el asfalto para seguir la pista de balastro que bordea la costa. Atravesamos un arroyo (que allí lo llamaríamos río ancho=ibaizabal) en barcaza y, como aún no dominamos la moneda local, les dimos una propina de 1 peso (unos 3 ctmos. de euro), creyendo que eran 10 (decir a nuestro favor que el paso era gratis).
A treinta kilómetros del pueblo más cercano y como la tarde iba avanzando nos encomendamos a San Tubular y nos apareció una casa abandonada al lado del mar. Aquí estrenamos nuestro hornillo, preparando un delicioso arroz precocinado. A las ocho estábamos ya en el saco, intentando dormir ¡vaya miedo que pasamos, sobre todo uno, adivinad cuál!
Al día siguiente, otra porrada de kilómetros se acumuló en nuestras piernas y donde la espalda pierde su nombre... Pero ya, casi de noche, llegamos a La Paloma, donde alquilamos una cabaña, tipo Cañas y Barro, tirada de precio y que nos ha venido muy bien para recuperar nuestros cansados cuerpos.
Por la mañana, por fin... hemos visto nuestras primeras ballenas. Dos ballenas, dos, que lanzaban sus chorros y mostraban parte de su cuerpo y sus aletas. No hay fotos, porque nuestras cámaras no alcanzan y eso que estaban sólo a unos trescientos metros de la costa.
La tarde la hemos dedicado a descansar, pasear por la orilla del mar (que quede claro que sin cogernos de la mano) y matear, gracias al termo que nos compramos en Montevideo y al mate que nos regaló Ernesto. Uno de nosotros, al intentar ver la ballena más de cerca, se ha caido al agua (adivinad cuál y es la última...).
Mañana vuelta a la bici por zonas despobladas de la costa. Así que estaremos desconectados unos días, ya os contaremos...
Eskerrik asko guztioi!

8 comentarios:

Anónimo dijo...

Envidia, envidia y envidia es lo que me dáis por lo de las ballenas.

A Cristina y Pío muchas gracias por cuidar de nuestros chicos. Son buenos chavales a pesar del "trueno" de ambos dos.

En cuanto a la primera adivinaza, ¿no será el nombre del amigo brasileiro que no os acordábais?.

La casa abandonada me encanta. Apetece ocuparla a pesar del miedo. En cuanto a la segunda adivianza, pudiera ser un empate a tres junto conmigo.

Por último, la tercera que en un principio creía clara: ENEKO (por sus cualidades innatas para el medio acuático y su afición por el mismo), pero luego me he acordado de la imagen cuasireligosa que tuvimos la oportunidad de presenciar y grabar en la cueva de los jureles con JOSEBA cuál flautista de Hammelin dejando extasiado a un mero con sus caricias y me he quedado con la duda.

Entiendo que no estáis siguiendo el recorrido inicial planeado porque estáis dirigiéndoos hacia la derecha de Punta del Este. ¿Va a haber previsibles cambios notables en vuestro trazado original?

Tenéis una cara de frío en la habitación (sorpredentamente limpia) de la casa abandonada de la playa que me hace pensar en lo agradable que la cabaña a lo Cañas y Barro os habrá resultado.

¡Seguid con las fotos que nos tenéis enganchados!

Anónimo dijo...

Hola;

Me alegro de que os vaya bien, se os ve muy sueltos, okupando y todo. :-)

Bueno, a seguir igual y disfrutad del camino.

Agur.

Anónimo dijo...

Eeeeepa... Sentitzen dut, bazen idazteko garaia baina... ikusi nahi nuen ea lehendabiziko hilabetea pasa ostean Bilbo ingurutik ibiliko zineten ala ez...Ba omen du ezezt eta ondo baino hobeto moldatzen zaretala ikusteak asko poztu nau. Aurrera Txapeldunak, zuena bai PURA VIDA.

Por lo que he podido ver, por todos los sitios por los que pasais os arropan...y es que se os coge cariño enseguidita.

No os canseis mucho y hacer etapas cortitas que si no al leer vuestra cronica me empatizo y me entra un agotamiento que me envia directamente al sofa. Es mas, ahora me he leido toda vuestra andanza de tiron y me voy para la playita, a sudar.

Sudar con gusto y recordar que todo lo que os ocurra es PURA VIDA. No malgasteis energias con mujeres que luego el rendimiento baja mucho...

A por todas y hacer lo que se pueda, Muxu haundi bat. MUUUUAAA.

alberto dijo...

Kaixo lagunak, ea oraingoan sartzen garen zuen blog honetan. Zer moduz Argentinako txuleta, honezkero damutuko jatzuen inoiz etxean jan barik itxitako apurrak. Lasai izango dozue zer jan zatozienian. Bitartean distrutau hango parajeek eskeintzen deutsuenekaz. Izan untsa.ALBERTO

mentxu dijo...

Impresionante lo de las ballenas, bueno y todo lo demás. ¿Cómo conocéis a las personas que os acogen, como a Cristina y Pio?. ¿Cómo hacéis para comer? Igual es que durante el día el mate os da la energía suficiente hasta que por la noche preparáis una cena romántica en el hornillo de seis tenedores??
Claro, yo que no os conozco tanto no puedo saber quién es el miedoso y quién es el que se ha caido al agua. Así que os imagino a los dos en las dos situaciones.
El domingo por la mañana (como buena dominguera) estuve andando en bici y acabé tan cansada ... no paraba de pensar en vosotros.
Cuidaros, disfrutad y seguid contándonos por favor, así parece que estamos más cerca.
Besarkada bat.

Anónimo dijo...

Hola mis niños!

Pero qué gusto da leéros y veéros, ¡así de majos y bien dispuestos!.

No os preocupeis por eso de dejar la civilización porque vosotros ya habeis dado sobradas muestras de ser un poco incivilizados y bastante monchinos en numerosas ocasiones. Uno mas que otro, adivinad cual!

Las fotos son cada vez mas apetecibles, ¡que jodidos!. La de la barcaza de Eneko y la de la playa de Punta del Este de Josemite me gustan especialmente. Una de ellas voy a poner entre las fotos de mi "pared de fotos", adivinad cual!

En cuanto a los hogares que vais encontrando, que maravilla, oye. Coincido con Jaio: la casa de la playa es como para irse allí de okupa, ya. De todos modos, también estaba probada vuestra facilidad para encontrar alojamientos majos a muy buen precio. Para muestra: La Bretagne.

Así que, para que no nos sorprendais con algún comportamiento que sí sería un poco anómalo en vos., le voy a pedir a Oskar que os levante la veda que os ha impuesto con respecto a las mujeres, a ver si al final sí que acabais cogiendoos de la mano en la playita o vete tú a saber dónde y ¡¡¡de dónde!!!

Para terminar con las adivinanzas, os diré que uno de los dos me ha sorprendido (al leer los comentarios de la peñita) con una habilidad que no hubiera sospechado jamás, adivinad cual!

Bueno guapisísimos, me acuerdo un montón de voses y me alegro terriblemente cuando colgais nuevas noticias.

Musos musus.

P.D. Eskerrik asko por los pies de foto.

Anónimo dijo...

¡Ya estamos de vuelta! Oye qué duro es pedalear por las Landas con esas terribles pendientes del 0,00000000000000000000000000000001%y a unos 20ºC de media (¡ahora empiezo a entenderos!).

Fijaos si os tuvimos presentes durante el viaje que en Vieux Boucau hasta vimos a un señor que llevaba una de vuestras camisetas de Bizikletaz bizi y casi me bajo de la mía y le doy un abrazo. Bueno, realmente sólo me atreví a decirle (ya que iba con su amantísima y santa esposa) que esa camiseta me decía algo!.
No se me ocurrió nada mejor que decir(contaminaciones del francés).

Seguro que eran los padres de algunos de los que leen ésto. A ver, quién de vosotros les ha hecho a sus aitas comprar 237 camisetas y encima les ha facturado a las Landas la semana pasada para que le dejen el pisito libre ¿eh?.

Bueno, mientras esperamos vuestros relatos como yonkis de los viajes que somos, vemos vuestras fotos una y mil veces para intentar superar el mono.

Un besazo muy fuerte y que sigais disfrutando-sufriendo (a gustito).

Anónimo dijo...

Kaixo mutilak!

Sorprendida me he quedado después de hablar con Alberto y enterarme de la aventura en la que os encontrais inmersos. PRECIOSA Y EMOCIONANTISIMA!
Os preguntaréis quién soy y cómo no me he enterado hasta ahora de todo esto. La primera es fácil de responder, soy Raquel, antigua trabajadora de "Talleres de Consumo" (pista para Eneko porque Joseba, creo, que no me conoce). La segunda...es que hace mucho tiempo que no me pasaba por la oficina, que es el centro de todas las noticias. En fin.

Comunicaros que yo también me sumo a toda esta gente que está al otro lado del "charco" deseando abrir el blog para leer vuestras "aventuras y desventuras" por esas tierras.
Ondo segi eta disfrutatu. MUSU HANDI BAT. Raquel.